Siedemdziesiąte, chyba późne

lato, zrywam czarne porzeczki,

mam kwaśny smak w ustach,

w pamięci przyobiecaną

niemiecką czekoladę, staram się 

nie biegać, nie mnożyć kurzu,

skryć pod jego ochronną barwą

pobawić z kalekim chłopcem

od zawsze, na zawsze wpisanym

w metalowy stelaż na kółkach

pamiętaj, tylko nie w wyścigi

więc kopiemy w ziemi, maskując

suchymi patykami pułapki na nich

wszystkich

z litości czasami udają

złapanych w to duszne popołudnie

za parę lat sad zmieni się, narośnie

wzajemne niewybaczenie, emet,

w ustach kamienieją nawet tamte,

bezsilne zaklęcia, nie jestem